Η αποδοχή δεν ξεκινά όταν μάθουμε κάτι και το κατανοήσουμε πλήρως. Ξεκινά, πιο αθόρυβα και ουσιαστικά, όταν σταματήσουμε να νιώθουμε υποχρεωμένοι να εξηγούμε. Τον εαυτό μας. Το παιδί μας. Τη ζωή μας.
Από τότε που γέννησα την Αγγελική, με ρωτάνε αν το ήξερα. Αν είχα κάνει τις εξετάσεις. Αν το είχα “δει” στον υπέρηχο. Αν το περίμενα. Αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι απλώς περιέργεια. Είναι μια αμήχανη αναζήτηση ελέγχου από την κοινωνία: “Αν είχε φανεί από πριν, θα μπορούσες να κάνεις κάτι;”. Αυτό που ακούω, πίσω από τα λόγια, είναι μια ανάγκη να καθησυχαστούν. Να νιώσουν ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί σε εκείνους. Ότι η ζωή τους μπορεί να παραμείνει εντός προγράμματος, χωρίς ρωγμές.
Καθώς μεγαλώνει η Αγγελική, οι ερωτήσεις αλλάζουν αλλά δεν σταματούν:
- “Τι μπορεί να κάνει;”
- “Μιλάει;”
- “Πηγαίνει σχολείο;”
- “Θα ζήσει μόνη της;”
Μερικές φορές νομίζω πως δεν ρωτάνε πραγματικά για εκείνη. Ρωτάνε για να χαρτογραφήσουν έναν άγνωστο κόσμο. Ρωτάνε για να μπορέσουν να κατατάξουν την Αγγελική — και εμένα — κάπου στο μυαλό τους. Να ξέρουν πού ανήκουμε.
λλά η Αγγελική δεν είναι project. Δεν είναι φάκελος με δυνατότητες και περιορισμούς. Είναι παιδί. Είναι άνθρωπος. Έχει τις δικές της στιγμές, τις δικές της χαρές, επιθυμίες, αποτυχίες, θριάμβους, εκρήξεις, αγκαλιές. Δεν είμαι εδώ για να απολογούμαι για τις εξετάσεις που έκανα ή δεν έκανα. Δεν είμαι εδώ για να δίνω δελτία τύπου για την πρόοδό της. Δεν της χρωστάει κανείς εξηγήσεις για το πώς είναι.
Η αποδοχή ξεκινά ακριβώς εκεί: Στη σιωπή που ακολουθεί την άρνηση να εξηγήσεις το αυτονόητο. Στην απόφαση να μη μετατρέψεις τη ζωή σου σε έκθεση για να πείσεις τους άλλους. Στην ελευθερία να είσαι, χωρίς να αποδεικνύεις.
Ναι, κάποτε εξηγούσα. Από ανάγκη. Από ενοχή. Από αβεβαιότητα. Ήθελα να με καταλάβουν. Να καταλάβουν εκείνη. Αλλά τώρα, καταλαβαίνω κάτι βαθύτερο: δεν χρειάζεται να με καταλάβουν όλοι. Ούτε εκείνη. Χρειάζεται μόνο να την αγαπούν. Να τη βλέπουν. Να της δώσουν χώρο να είναι όπως είναι. Όχι όπως την περιμένουν.
Αυτό είναι αποδοχή. Όχι η σιωπή της παραίτησης, αλλά η σιγουριά της αγάπης χωρίς όρους. Και αυτήν την αποδοχή — την καλλιεργούμε πρώτα μέσα μας.