“…που το λένε Αγγελική! Αποφάσισε να κάνει έκπληξη στους γονείς της – πιθανότατα την μεγαλύτερη της ζωής τους μέχρι τώρα! Ήξερε πολύ καλά πόσο διαφορετική είναι και πόσο θα άλλαζε την ζωή τους για πάντα – προς το καλύτερο φυσικά! Το μυστικό της – εκείνο το έξτρα χρωμόσωμα – το κρατούσε καλά φυλαγμένο για μήνες, μέχρι που άνοιξε τα ματάκια της – εκείνα τα χαρακτηριστικά ματάκια που μοιάζουν με αμύγδαλο κι έχουν μία κλίση προς τα πάνω! Τι λες; Θέλεις να διαβάσεις την υπόλοιπη ιστορία; Να μάθεις πώς αποκάλυψε το μυστικό;”

Το 2017 είναι μια… έντονη χρονιά για μένα.

Στις αρχές του έτους, έχω μια αποβολή, μια παλίνδρομη κύηση, γεγονός που, όπως καταλαβαίνεις, με επηρεάζει. Όχι πολύ. Άλλωστε, τόσες και τόσες γυναίκες έχουν βιώσει αποβολή στη ζωή τους (αχ πόσο τις νιώθω!). Σύντομα μένω και πάλι έγκυος. Η χαρά μου απερίγραπτη!

Η εγκυμοσύνη μου κυλάει ομαλά. Ναι, κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις και, ναι, με παρακολουθεί γιατρός – το γράφω με λίγη έμφαση παραπάνω μιας και η 1η ερώτηση που μου κάνουν, από τότε που γέννησα, είναι αν έκανα εξετάσεις στην εγκυμοσύνη! Η εγκυμοσύνη λοιπόν εξελίσσεται, το μωράκι μου μεγαλώνει φυσιολογικά και δεν υπάρχουν ενδείξεις που να μας ανησυχούν ώστε να προχωρήσουμε σε πιο ειδικές εξετάσεις. Απεναντίας, στην αυχενική διαφάνεια αλλά και στην β’ επιπέδου δεχόμαστε συγχαρητήρια για το πόσο καταπληκτικό φαίνεται να είναι το μωράκι μας! (και όντως είναι, με κάποια άλλη έννοια όμως!). Είναι κοριτσάκι!

Δεν κάνω αρνητικές σκέψεις.

Στην διάρκεια της εγκυμοσύνης, δεν είμαι αγχωμένη, δεν βάζω στο νου μου αρνητικά σενάρια, ούτε επιδιώκω να κάνω κάθε εξέταση που υπάρχει για να σιγουρευτώ για την υγεία του μωρού. Δουλεύω κανονικά (ίσως και παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει), φροντίζω για την… προίκα του μωρού και φτάνω σχεδόν τελειόμηνη να περιμένω με χαρά να γεννήσω (ελπίζω μάλιστα σε φυσιολογικό τοκετό!). Τις τελευταίες μέρες, πηγαίνω για καρδιοτοκογράφημα στο μαιευτήριο (να δούμε τους καρδιακούς παλμούς του μωρού). Το πρώτο δεν είναι πάρα πολύ καλό. Το δεύτερο, 1 μέρα μετά, είναι καλό. Φεύγει η ανησυχία και αναμένω να πάω στο επόμενο ραντεβού με τον γιατρό 1-2 μέρες μετά. 

Ημέρα Τετάρτη. Έχω ραντεβού με τον γιατρό μου, το βράδυ στις 8. Κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις με κρατούν πίσω εκείνη τη μέρα (σου το είπα, δουλεύω κανονικά μέχρι τελευταία στιγμή!). Φτάνω στον γιατρό με λίγη καθυστέρηση. Μετά την εξέταση, με παραπέμπει άμεσα στο μαιευτήριο για (το 3ο κατά σειρά) καρδιοτοκογράφημα. Φτάνω στις 9 και κάτι. Την ώρα που κάνω το καρδιοτοκογράφημα, ξαφνικά. αρχίζει να επικρατεί πανικός. Έντονες συνομιλίες, τηλεφωνήματα, βιαστικές κινήσεις και άμεσες εντολές να καλέσω τους δικούς μου και να ετοιμαστώ για γέννα. Κάνω ό,τι μου ζητούν – σχεδόν μηχανικά. Δεν καταλαβαίνω τι έχουν πάθει όλοι τους! Καταφθάνει σε πολύ λίγα λεπτά ο άντρας μου, ο Γρηγόρης, και ο γιατρός μου. 

Εγώ, αποσβολωμένη, απλώς παρακολουθώ!

Μέσα μου αναρωτιέμαι: “Τι γίνεται; Πεθαίνω; Εγώ και το μωρό μου;” Ενημερώνομαι στα γρήγορα ότι πέφτουν οι παλμοί του μωρού πολύ επικίνδυνα. Πρέπει να μπω άμεσα χειρουργείο, για καισαρική με ολική αναισθησία. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Θυμάμαι την έντονη, στιγμιαία ζάλη από την ενδοφλέβια αναισθησία και μετά κενό. Μένω με την απορία που δεν πρόλαβα και δεν τόλμησα ποτέ να ξεστομίσω: “θα ζήσουμε;”

Το μωράκι μου γεννιέται, ημέρα Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018, στις 11 το βράδυ. Ξυπνάω από την αναισθησία και την βλέπω στο κουνάκι της λίγο παραδίπλα. “Είναι καλά;”  το πρώτο που ρωτάω. “Ναι! Θα μεταφερθεί όμως στην ΜΕΝΝ, σε θερμοκοιτίδα, για λίγη υποστήριξη.” Νιώθω ανακούφιση. Και απέραντη ευτυχία. Μαμά και κόρη είμαστε εδώ και είμαστε καλά. Τίποτα άλλο δεν με νοιάζει. Μεταφέρομαι στο δωμάτιό μου και ανυπομονώ να ζήσω εκείνες τις πρώτες ώρες και μέρες με το μωράκι μου, όπως όλες οι γυναίκες!

Προσπαθώ να συνέλθω από την καισαρική (αν το έχεις περάσει, καταλαβαίνεις για τι πόνο μιλάμε) και τα καταφέρνω αρκετά καλά. Με τον Γρηγόρη βλέπουμε το κοριτσάκι μας στην θερμοκοιτίδα καθημερινά. Εγώ αντλώ γάλα με το θήλαστρο. Σύντομα αρχίζουν και οι επισκέψεις οικογενειακών και φιλικών προσώπων, τα δώρα, οι ευχές. Όλα αυτά τα υπέροχα!  1-2 μέρες μετά τον τοκετό όμως, οι γιατροί αρχίζουν να μας λένε κάποια μισόλογα. Εκεί σκέφτομαι: “Είναι δυνατόν; Τι μας λένε τώρα;” (που να ξερα!)

Τα μισόλογα γρήγορα μπαίνουν σε κανονική πρόταση.

“Υπάρχει η υποψία ότι το μωράκι σας έχει Σύνδρομο Down και πρέπει να κάνουμε εξετάσεις DNA (Καρυότυπο) για να το επιβεβαιώσουμε ή να φύγει η υποψία!”

ΣΟΚ. Πιο σοκ πεθαίνεις. 

Διάβασε την συνέχεια εδώ.